Albert Camus przyszedł na świat w Algierii 7 listopada 1913 roku. Jego ojciec - francuski robotnik - rok później został powołany do wojska, by wkrótce osierocić rocznego Alberta. Catherine Camus, wdowa z dwójką dzieci, prosta, niepiśmienna hiszpanka zmuszona jest zamieszkać wraz z apodyktyczną matką i wujem w małym mieszkaniu w Algierze. Postać matki jest w życiu Camusa figurą pierwszoplanową. Przez całe życie podkreślał swoje pełne oddanie dla kobiety, która wychowywała go w bardzo trudnych warunkach, zapominając o swoich potrzebach, nigdy nie uskarżając się na swoje życie wypełnione ciężką, monotonną pracą i pozbawione nadziei na lepsze jutro. W jednej ze swych wypowiedzi stwierdził, iż droższe jest mu dobro matki niż sprawiedliwość, co jest tym bardziej wymowne w ustach twórcy, w dziełach którego sprawiedliwość zajmuje miejsce absolutu. Absurd - zdiagnozowany przez Camusa - ukazał jedno ze swoich oblicz, gdy matka Simone Weil spytała pisarza, co najważniejsza osoba w jego życiu sądzi o jego twórczości. Camus odpowiedział rozbawiony: „Madame, moja matka nie umie czytać” W intelektualnym rozwoju Camusa dopingują dwaj nauczyciele, którzy kolejno roztaczają opiekę nad młodym intelektualistą. W szkole powszechnej uzdolnienia Camusa dostrzegł Louis Germain, który przekonał rodzinę ucznia o sensowności dalszej edukacji i szansach uzyskania stypendium.

Przez następne sześć lat Albert Camus jest uczniem liceum w Algierze, gdzie znów trafia na zaangażowanego pedagoga - profesora filozofii. Jean Grenier ukierunkowuje Camusa na karierę akademicką. Jednak plany te przerywa atak gruźlicy, która odtąd co jakiś czas będzie o sobie przypominać. W latach 1934-1942 Camus m.in. żeni się z Simone Hié by w 1940 roku rozwieść się i ożenić z Francine Faure; jest członkiem partii komunistycznej (1935-1937); zakłada zespół teatralny „Théatre du Travail” (1935) by w dwa lata później zorganizować zespół Théatre de l’Equipe; na zaproszenie Pascala Pia rozpoczyna pracę dziennikarza w redakcji „Alger-Républicain”; wraca do Algieru by pracować jako nauczyciel w liceum w Oranie (1941); wstępuje do Ruchu Oporu.

W roku 1942 zostają opublikowane: powieść „Obcy” i esej „Mit Syzyfa” przynosząc Camusowi rozgłos i wprowadzając go w sferę elit intelektualnych, umożliwiając poznanie m.in. André Gide’a i Sartre’a. Potwierdzeniem wielkości pisarza staje się sukces wydawniczy „Dżumy” w 1947 roku; w ciągu trzech miesięcy sprzedano 96000 egzemplarzy. Cztery lata później ukazuje się „Człowiek zbuntowany” - wzbudzając wiele kontrowersji i doprowadzając do zerwania wszelkich kontaktów z J.-P. Sartre’em, który będąc wówczas redaktorem naczelnym „Les Temps Modernes” w mało elegancki sposób przeprowadził krytykę eseju Camusa. Wkrótce Camus zostaje postawiony na rozdrożu. Algieria i Francja - dwie ojczyzny pisarza są w stanie wojny. Camus z zaangażowaniem kieruje apele o rozejm. W 1956 ukazuje się powieść „Upadek”, a w rok później Królewska Akademia w Sztokholmie „za całość dzieła rzucającego światło na problemy, które nasze dni stawiają przed świadomością ludzką” przyznała Camusowi Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Podczas odczytu z okazji otrzymania Nagrody Nobla Camus dał wyraz swoim przekonaniom dotyczącym zaangażowania pisarza w życie społeczne i polityczne. Według niego pisarz nie może stać z boku, milcząc lub podejmując inne, zastępcze tematy, gdyż „nawet milczenie nabiera niebezpiecznych znaczeń.” Powroty choroby skłaniają pisarza do zamieszkania w obrębie łagodnego śródziemnomorskiego klimatu. Kupuje dom w Lourmarin, gdzie pracuje nad powieścią „Pierwszy człowiek”; której rękopis znaleziono przy nim w samochodzie, który rozbijając się o drzewo świtem 4 stycznia 1960 odbiera światu wybitnego pisarza i filozofa. Godne uwagi jest zachowanie pewnej równoległości w publikacjach eseistycznych i beletrystycznych. Określone zagadnienia, zajmujące Camusa i tworzące spójną całość, poruszane są jednocześnie w różnych formach. I tak, wzajemnie uzupełniają się: „Obcy” i „Mit Syzyfa”, „Dżuma” i „Człowiek zbuntowany”. Bohaterowie dzieł literackich zostają przez Camusa postawieni w sytuacjach i okolicznościach, pozwalających zilustrować poprzez ich losy idee przekazane w eseistyce.

Źródło: http://www.iik.pl/biografie.php/27