Sławni absolwenci

Zdzisław Marian Jarzębski doktora w dziedzinie nauk matematyczno-fizycznych z zakresu fizyki

Szczegóły

Kategoria: Sławni absolwenci

Ukończył  Liceum Ogólnokształcące im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy w 1952 roku
Jeden z pierwszych  badaczy i propagatorów badań fizycznych i chemicznych własności tlenków metali i metali oraz  pozyskiwania  energii słonecznej  za pomocą instalacji fotowoltaicznej i innych sposobów.

   Urodził się 19 maja 1933 w Skrzyszowie k/ Dębicy (w domu Józefa Jezuit i Stefani z domu Sąsiadek i do 1963 roku nosił nazwisko Jezuit). Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Dębicy ukończył w 1952 roku (jako Zdzisław M. Jezuit). Wychowawcą klasy był prof. Zbigniew Fladerer, nauczycielem matematyki i fizyki – prof. Józef Wiercioch, biologii – prof. Jan Szczerba, a języka polskiego – prof. Irena Janda. Po ukończeniu Liceum studiował fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (1952–56). 

   Zadebiutował badaniami z zakresu technologii półprzewodników, których efektem było współautorstwo „Urządzenia do elektrycznego formowania selenowych płytek prostowniczych” opatentowanego w 1960 roku przez Urząd Patentowy w Warszawie (nr 44031) i wykorzystanego w Krakowskich Zakładach Elektronicznych „Telpod”, gdzie pracował w latach 1959-60. W latach 1960–72 pracował  w Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie w 1967 roku otrzymał stopień doktora w dziedzinie nauk matematyczno-fizycznych z zakresu fizyki.

    Napisał pionierską monografię o półprzewodnikach tlenkowych opublikowaną w 1973 roku przez wydawnictwo Pergamon Press w Oxfordzie  (Oxide semiconductors, Oxford: Pergamon Press, 1973). Za otrzymane honorarium wyjechał prywatnie w 1974 roku do Kanady, gdzie ta  książka i jej recenzje  opublikowane  w prestiżowych światowych czasopismach  umożliwiły zatrudnienie go na stanowisku Visiting Professor  w Centre for Interdisciplinary Studies in Chemical Physics, The University of Western Ontario w London (Ontario). Wyniki prowadzonych tam  badań opublikował wraz z J.P. Martonem na łamach  renomowanego czasopisma „Journal of The Electrochemical Society”  (1976, vol. 123, No. 7, 9, 10).

    Po powrocie do kraju pracował  naukowo w Instytucie Odlewnictwa w Krakowie (1976–78), a potem w Zakładzie Fizyki Ciała Stałego PAN w Zabrzu (1978–88). Opublikował  wiele prac i monografii naukowych, m.in. Dyfuzja w metalach: podstawy teoretyczne i metody doświadczalne (Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1975),  Dyfuzja w metalach i stopach  (Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1988), Energia słoneczna: konwersja fotowoltaiczna (Warszawa: PWN, 1990).  

     W 1988 roku otrzymał ofertę zatrudnienia w Department of Physics, The University of Zambia  w Lusace, gdzie pracował  na stanowisku profesora fizyki  (w latach 1988-1990). Po przyjeździe do kraju przeszedł na emeryturę. Jego hobby to podróże: wiele podróżował po  Europie, Kanadzie,  USA  i Afryce.     

• « poprz.
• nast. »